“Wie onhandig is, moet geen klusbedrijf beginnen,” zei de bedrijfsarts, zichtbaar gehaast om het gesprek af te ronden. “Werken in het onderwijs betekent lange dagen, veel prikkels, uiteenlopende taken. Als u dan ook nog prikkelgevoelig en perfectionistisch bent, en behoefte hebt aan structuur, dan is het docentschap waarschijnlijk niet geschikt voor u. Ik zal uw werkgever adviseren u te helpen bij het zoeken naar een andere baan, buiten het onderwijs.”

En daarmee was het gesprek voorbij.
Na elf jaar lesgeven stond ik buiten. Verward, teleurgesteld en met mijn lijstje met concrete ideeën  in mijn hand.

“Niet geschikt voor het docentschap.”
Het bleef maar door mijn hoofd gonzen.

De bedrijfsarts had nog gezegd: “Dat u graag lesgeeft en plezier beleeft aan de omgang met leerlingen, volstaat niet. Iemand die graag tegen een bal trapt, is nog geen voetballer.”
Die vergelijking voelde oneerlijk. Liefde voor je vak en verbinding met leerlingen zijn juist de kern van goed onderwijs.

Ik had willen zeggen dat mijn voorstellen, namelijk kleine, haalbare aanpassingen in rooster, werkplek en overlegvormen, bedoeld waren om mijn werk goed te kunnen blijven doen. Maar daar kwam ik niet aan toe.

Het raakte me extra diep omdat dezelfde school zich profileert als “neuro-inclusieve school”: een plek waar leerlingen met dyslexie, ADHD of autisme zich veilig en gezien voelen.
Er zijn speciale protocollen, trainingen voor mentoren en ondersteuningsplannen voor leerlingen. Maar voor docenten die zelf neurodivergent zijn? Daar lijkt geen plek voor.

En precies dáár wringt het.
Hoe kan een organisatie zeggen neuro-inclusief te zijn, als dat alleen geldt voor de leerlingen, en niet voor de mensen die voor de klas staan?

Over twee weken heb ik een nieuw gesprek, dit keer met mijn afdelingshoofd en HR/
Ik wil laten zien dat neurodivergente docenten niet het probleem zijn, maar juist een verrijking kunnen vormen voor het onderwijs, mits de organisatie bereid is om te luisteren en mee te bewegen.

Bij Divergentia geloven we dat neuro-inclusie pas betekenis krijgt wanneer ook de werkvloer en de professionals worden meegenomen, niet alleen de doelgroep van beleid zoals klanten en leerlingen. Neurodivergente docenten en collega’s brengen unieke inzichten mee over leren, prikkelverwerking en verbinding. Hun ervaringen zijn geen kwetsbaarheid, maar een bron van kennis die organisaties juist veerkrachtiger en beter maakt. Daarom ondersteunen wij scholen, overheden en bedrijven om deze diversiteit niet alleen te erkennen, maar actief te benutten in beleid, cultuur en dagelijkse praktijk.