Het gebeurt hoogstzelden dat een topsporter publiekelijk kenbaar maakt autistisch te zijn. Het is minstens zo bijzonder dat iemand zich zeer positief uitlaat over het hebben van autisme. Harry Sweeney, een profwielrenner doet beiden in een interview met Escape Collective. 

Als kind vertoonde Harry atypisch gedrag. Zo kon hij urenlang super geconcentreerd met één activiteit bezig zijn en gaf hij, naar eigen zeggen, blijk van een gebrek aan empathie. Het idee dat hij wel eens autistisch kon zijn, ontstond na een atypisch bezoekje aan een supermarkt. Tot zijn verbazing waren daar de lichten en luidsprekers uit, wat ervoor zorgden dat hij voor de allereerste keer in zijn leven ontspannen zijn boodschappen deed. Eenmaal thuis googelde zijn vriendin dat ze, per ongeluk dus, tijdens het speciale autisme-uur van de supermarkt gewinkeld hadden. Voor het eerst legde hij een verband tussen hemzelf en autisme. Het duurde echter nog een jaar voordat de diagnose officieel gesteld werd. Het was “een van de beste dagen van mijn leven”, aldus Harry. Vele puzzelstukjes vielen in elkaar.

Harry beschouwt zijn autisme als een heel positieve kracht voor zijn werk. Een professionele wielrenner moet immers geobsedeerd bezig zijn. Wielrennen impliceert leven volgens een zeer strakke structuur van slapen, rusten, eten, trainen en koersen. Het vereist ook een sterk oog voor details: van het materiaal, de voeding, de trainingsschema’s. Tenslotte is een hyperfocus op en tijdens wedstrijden een groot pluspunt.

Harry kan tot zijn voldoening en geluk intensief en fanatiek bezig zijn met dat wat zijn interesse heeft, waarmee niet gezegd is dat hij door zijn autisme buiten het wielrennen niet tegen problemen aanloopt. Het zich verplaatsen in de gedachten- en gevoelswereld van de neurotypische medemensen blijft een serieuze opgave voor hem. Echter “het feit dat ik autistisch ben, zie ik alleen maar als iets positiefs”. 

Een inspirerende man, die Harry. Een prachtig voorbeeld ook van hoe iemand met autisme kan floreren in zijn werk en hoe autisme zeker niet altijd een beperking hoeft te zijn in een werkcontext, maar juist een kracht.